ဘာလဲဟဲ့ အာဇာနည္
Tuesday, August 7, 2007
ေမာင္စြမ္းရည္
က်ေနာ္ကအညာသားပါ။ ရန္ကုန္ကိုေျပာင္းလာေတာ့ အညာကဧည့္သည္ေတြလာရင္ အဓိကလိုက္ပို႔ရတာက ေရႊတိဂုံဘုရားႀကီး၊ ေရႊတိဂံုေရာက္ရင္ ဒါကအာဇာနည္ဗိမာန္၊ ဟိုဟာက အမ်ဳိးသားေန႔အထိမ္းအမွတ္(ပထမေကာလိပ္သပိတ္)ေက်ာက္တိုင္၊ ဟုိဟာက သခင္ ကိုယ္ေတာ္ မႈိင္းဂူဗိမာန္၊ အဲဒီနားက အခၽန္အတက္နဲ႔အုတ္ဂူက သီေပါမေဟသီ စုဘုရားလတ္ရဲ႕အုတ္ဂူ၊ ဒီဘက္ ကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကေတာ္ ေဒၚခင္ၾကည္ရဲ႕အုတ္ဂူဆိုၿပီး ေျပာျပရတယ္။ သမိုင္း၀င္ အထိမ္း အမွတ္ျဖစ္ေနလို႔ အစီစဥ္လိုက္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ပါေတာ္မူကစၿပီး အမ်ဳိးသားေန႔သမိုင္းကို ေအာင္ဆန္းတို႔ရဲ႕ ၁၉၃၆ သပိတ္နဲ႔ ၁၉၃၈ သပိတ္သမုိင္း၊ လြတ္လပ္ေရးသမိုင္းနဲ႔ ဒီမိုကေရစီ တိုက္သမိုင္းအထိ(၁၈၈၅ ခုႏွစ္ ၁၉၈၈ ထိ) ေခတ္သစ္ဗမာႏုိင္ငံ သမိုင္းႀကီးတခုလံုးပါ၀င္ေနတာကို ေတြ႔ရပါမယ္။
ေရႊတိဂံုဘုရားကိုလဲ ကမာရြတ္ကေန ဘတ္စ္ကားနဲ႔သြားရင္ ေရႊတိဂံုဘုရားကုန္းဆီဦး တိုက္တဲ့ ေျမာက္ဖက္ကလမ္းကေန အာဇာနည္ကုန္းကိုျဖတ္သြားရတဲ့လမ္းကို က်ေနာ္ေရြးေလ့ ရွိပါတယ္။ ျပည္ပကိုထြက္မလာခင္တရက္မွာ အဲဒီခရီးစဥ္အတိုင္းတက္ၾကဖို႔ အညာကဧည့္သည္ ေတြ ကို ေခၚသြားခဲ့တယ္။ အာဇာနည္ဗိမာန္ အေရွ႕ဘက္ဦးေခါင္းရင္း ထိပ္တည့္တည့္ ေရာက္ေတာ့ အာဇာနည္ကုန္းကို ၀င္းျခံခတ္ထားတဲ့ သံ၀င္းထရံနားကိုကပ္သြားလိုက္တယ္။ ကပ္သြားခိုက္မွာပဲ ေသနတ္ထမ္းလာတဲ့ စစ္သားတေယာက္က လက္ဆန္႔ေျခဆန္႔နဲ႔ တခြပ္ခြပ္ လမ္းေလ်ာက္လာ တယ္။ အေႏွးေလ်ာက္ပံုစံေပါ့။ အရင္ကေတာ့ အဲလိုစစ္သားအေစာင့္ မရွိဘူး။ ေနာက္မွသတိရ လုိက္တယ္။ ဒီဘက္မွာဗိမာန္တခု တိုးထားတာကိုး။
“ဒီဘက္ဟာက” အညၾတစစ္သည္ဗိမာန္လို႔ေခၚတယ္။ ဒါက ခုမွတို႔ျဖည့္ထည့္ထားတာ လို႔ ေျပာျပလိုက္တယ္။ ဒီမွာတင္ အေႏွးေလ်ာက္စစ္သားႀကီးက“မဟုတ္ဘူး၊ ဒါသူရဲေကာင္း စစ္သည္ ဗိမာန္”တဲ့။ မ်က္ႏွာထားႀကီးနဲ႔ေအာ္လုိက္တာ အားလံုးလိပ္ျပာစင္သြားမတတ္ပါပဲ။ “ျပည္သူခ်ဥ္ ေသာ စစ္သားႀကီး”၊ “ပ်ဳိတိုင္းေၾကာက္တဲ့ပဒိုင္းပြင့္ႀကီး”လို႔ စိတ္ထဲကပဲက်ိန္ဆဲ လိုက္တယ္။ ႏႈတ္က ေတာ့ “ၾသ မသိလို႔ပါခင္ဗ်ာ”လို႔ ေက်ာင္းဆရာအက်င့္ပါေနတဲ့ ေအာက္ႀကဳိ႕သံနဲ႔ ေတာင္းပန္လိုက္ရ ပါတယ္။ သူအေတာ္ေလးေ၀းသြားမွ ခပ္လွမ္းလွမ္းအနိမ့္ဘက္ေရႊ႕ထားတဲ့ အာဇာနည္ဗိမာန္ကို လွမ္းျပရပါတယ္။ ေျမာက္ကိုရီယားက အၾကမ္းဖက္သမားေတြ လာေရာက္ဗံုးခြဲခဲ့တဲ့ ေနာက္ေၾကာင္း ရာဇ၀င္လဲ ေျပာျပလိုက္ရပါတယ္။
ေျမာက္ကိုရီးယားေထာက္လွမ္းေရးသမားေတြဟာ အလြန္ညံ့ပါတယ္။ သူတို႔က အာဇာ နည္ေန႔မွာ ဗမာထိပ္တန္း ေခါင္းေဆာင္ေတြက အာဇာနည္ေက်းဇူးရွင္ေတြကို မေမ့မေလ်ာ့ လာေရာက္ ဂါ၀ရျပဳၾကမယ္လို႔ ထင္ထားပံုရပါတယ္။ ဗမာျပည္ စစ္အာဏာရွင္ေတြမွာ ဂါ၀ရ နိ၀ါတ တရားမရွိၾကေတာ့ဘူး။ ဗိုလ္ေန၀င္းတို႔တခါမွ အေလးမျပဳဖူးဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဆိုတာ လြတ္လပ္ေရးဖခင္၊ တပ္မေတာ္ရဲ႕ဖခင္ဆိုတာ ေမ့ပစ္ခ်င္ၾကတယ္။ ျပည္သူေတြကိုလဲ ေက်းဇူးေမ့ဖို႔ ဇြတ္လုပ္ေနတယ္။ ဒါကို ကိုရီးယားတို႔မသိ၊ အရင္ကေတာ့ ေအာင္ဆန္းပံုကုိေငြ တက်ပ္တန္မွာပဲ ခ်န္ထားတယ္။ ေအာင္ဆန္းကို သူေတာင္းစားရဲ႕ခြက္ထဲမွာပဲ ျမင္ခြင့္ရေအာင္ လုပ္ခဲ့ရာကခုေတာ့ လံုး၀ေဖ်ာက္ပစ္ၾကၿပီး ပ်ဥ္းမနားၾကက္ေျပးမွာ ေအာင္ဆန္းေၾကး႐ုပ္၊ ေအာင္ဆန္းေစ်း၊ ေအာင္ဆန္း လမ္းဆိုတာ ေတြ႔ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ လမ္းဆံုလမ္းမ လမ္းေလးခြမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊရဲ႕ ေၾကး႐ုပ္ကို အီရတ္မွာ ဆတ္ဒန္ဟူစိန္ေၾကး႐ုပ္လို လုပ္ထားလား မသိဘူး။ (လုပ္ထားရင္ေကာင္း မယ္၊ ေနာင္အခါ လည္ပင္းႀကိဳးကြင္းစြပ္ၿပီး ဆြဲၿဖိဳခ်ရတာေပါ့။)
တကယ္ေတာ့ သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ဦးသန္႔တိုလို ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ အုပ္ဂူေတြ၊ ေက်ာက္႐ုပ္၊ ေၾကး႐ုပ္ေတြဟာ လမ္းဆံုတကာမွာရွိေနရမွာပါ။ ခုေတာ့ ရွိၿပီးသား ေတြကိုေတာင္ လုိက္ဖ်က္ေနၾကေလရဲ႕။ အာဇာနည္ဆိုတဲ့ဂုဏ္ေရာ အလြန္ပဲမနာလိုျဖစ္ေန ဟန္ရွိ ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ မႏၱေလးမွာဆိုရင္ အာဇာနည္ဗိမာန္ ရွိေနတာကို လူမသိၾကေတာ့ဘူး။ ခုအာဇာနည္လမ္းေခၚတဲ့ ၂၆ ဘီလမ္းေပၚမွာ ၁၉၃၈ ခုႏွစ္သပိတ္၊ ၁၃၀၀ ျပည့္အေရးေတာ္ပံု ကာလက ခ်ီတက္ဆႏၵျပလာၾကတဲ့ သံဃာေတာ္၊ ေက်ာင္းသားေတြကို အဂၤလိပ္အေရးပိုင္က ေသနတ္နဲ႔ပစ္သတ္တားဆီးခဲ့လို႔ အာဇာနည္ ၁၇ ဦးက်ဆံုးခဲ့ရတယ္။ ၁၂ ႏွစ္ရြယ္ ေက်ာင္းသား ေလးေမာင္တင္ေအာင္ဆိုတာ ေရာင္ေပစူးေလးနဲ႔ပါ။ ရန္ကုန္မွာ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ တေယာက္ အသက္ေပးခဲ့တာကို မႏၲေလးက ၁၇ ေယာက္ဆက္လက္အသက္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီဂူဗိမာန္ ကို ခုအခါ ခ်ဳံႏြယ္ပိေပၸါင္းနဲ႔ ျမင္မေကာင္းေအာင္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ မႏၲေလးနဲ႔အမရပူရသြားလမ္းေဘး မွာရွိတာကိုေတာင္ လူမသိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီတုံးက“တပ္မေတာ္”ဆိုတာ တေကာင္တၿမီးမွ မရွိေသး ဘူး။ သံဃာနဲ႔ေက်ာင္းသားေတြကပဲ အသက္စြန္႔ခဲ့ၾကတာေလး။ ခုေတာ့ သူတို႔စစ္သား ေတြသာလွ်င္ ႏုိင္ငံရဲ႕ေက်းဇူးရွင္တဲ့။ ႏုိင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ သူတုိ႔ပါမွျဖစ္မွာတဲ့။
လြတ္လပ္ေရးရခါနီး ၁၉၄၇ ဂ်ဴလုိင္ ၁၉ မွာ က်ဆံုးခဲ့တာ အာဇာနည္အားလံုး ၉ ဦးပါ။ အဓိကလုပ္ၾကံတာကေတာ့ ဖဆပလဥကၠဠဦးေအာင္ဆန္းကိုပါ။ စစ္ဗိုလ္ေတြမပါဘူး။ ဂဠဳန္ေစာက ပုဂၢိဳလ္ေရးမနာလုိမႈနဲ႔လုပ္ၾကံခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္အက်ဳိးဆက္ဟာ ဒီေန႔ထိ နက္႐ႈိင္းသည္ထက္ နက္႐ိႈင္းလာေနပါတယ္။ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ဳိ၊ သခင္ျမ၊ ဦးရာဇတ္၊ ဦးဘ၀င္းတို႔ဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းက ဆရာေခၚခံရသူေတြပ။ ဦးဘခ်ဳိဟာ ၁၉၂၀ ခုႏွစ္ ပထမသပိတ္မွာက တည္းက ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းနဲ႔ တြဲဖက္လာခဲ့တာပါ။ ဘႀကီးမႈိင္းလိုပဲ ဦးဘခ်ဳိဟာ ေရာင္ထံုးနဲ႔ ပိုးပု၀ါေခါင္းေပါင္းနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးနဲ႔ကြယ္လြန္သည္ထိ ျမန္မာ့ဆင္ယင္ထံုးဖဲြ႔မႈမစြန္႔ခဲ့ သူပါ။ တိုင္းရင္း ေဆးပညာရွင္ရဲ႕သားတဦးပီပီ နကၡ၊ ေဗဒင္၊ မဟာဂီတတို႔ကို တဖက္ကလုိက္ စားေပမဲ့ တကၠသိုလ္ မွာ သိပၸံပညာသင္ယူသူပါ။ ႐ူပေဗဒပညာမွာဆိုရင္ ဗမာလူထုကို အုိင္စတိုင္းနဲ႔ ပထမဆံုး မိတ္ဆက္ ေပးသူျဖစ္သလို ဓါတုေဗဒမွာဆိုရင္လဲ ဆပ္ျပာ၊ ေဆး၀ါးစတဲ့ ဓါတုေဗဒပစၥည္းေတြခ်က္လုပ္ၿပီး အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းႏုိင္သူပါ။ အမ်ဳိးသားေကာလိပ္မွာ ဘႀကီးမႈိင္းနဲ႔အတူ ျမန္မာစာဆရာ လုပ္ေတာ့ လခမမွန္လုိ႔ မစားေလာက္ မေသာက္ေလာက္ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ဓါတုထြက္ကုန္ေတြ ထုတ္ လုပ္ အသက္ဆက္ခဲ့ရသူပါ။
ဒီးဒုတ္ဂ်ာနယ္ဆိုတာ အမ်ဳိးသားေကာလိပ္ပ်က္မွ ထူေထာင္တာပါ။ ဆရာႀကီးခ်ဳိရဲ႕ တပည့္ရင္း ဦးႏုကို အေၾကာင္းျပဳ ၿပီးေနာက္အခါမွာ ဦးသိန္းေဖျမင့္နဲ႔ ဦးေအာင္ဆန္းတို႔လဲ ပါ၀င္ေရးသားလာၾကပါတယ္။ ဒီးဒုတ္ဂ်ာနယ္ထုတ္မွ “ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ဳိ” အမည္ရလာခဲ့တာပါ။ ၀တၳဳ၊ ကဗ်ာေတြလဲေရးပါတယ္။ စာေျပာင္စာေလွာင္ေတြလဲ ေရးပါတယ္။ မဟာဂီတကိုလဲ တည္းျဖတ္ခဲ့ ပါတယ္။ ဗမာေခါင္းေပါင္းနဲ႔ ခါးေတာင္ေျမာက္ေအာင္က်ဳိက္ၿပီးေတာ့လဲ “စကိတ္” စီးခဲ့ပါတယ္။ အဂၤလိပ္ေတြမ်က္ လံုးျပဴးေအာင္စီးျပႏုိင္တာပါ။
သခင္ျမဆိုရင္ ဆရာစံသူပုန္ကစၿပီး နာမည္ထြက္လာသူပါ။ ဆရာစံဘက္ကေရွ႕ေန လိုက္ခဲ့ရာက ႏုိင္ငံေရးေလာကမွာ သခင္ျဖစ္လာပါတယ္။ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး ေျမေအာက္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးတဦးပါပဲ။ ဦးရာဇတ္နဲ႔ဦးဘ၀င္းတိုု႔ကေတာ့ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းက ေက်ာင္းအုပ္ ႀကီးေတြပါ။ ေျဖာင္မတ္တည္ၾကည္ၿပီး ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ မ်ဳိးခ်စ္ႏုိင္ငံေရးသမားႀကီးေတြ အျဖစ္ ေက်ာ္ၾကားပါတယ္။ စ၀္စံထြန္းတို႔ မန္းဘခုိင္တို႔ဆိုတာလဲ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့မ်ဳိးခ်စ္ စိတ္ဓါတ္ ကို ခ၀ါခ်ၿပီး ျပည္ေထာင္စုႀကီးထူေထာင္ေရးမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔အတူ လက္တြဲပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္သူေတြအျဖစ္ ျပည္သူကေလးစားခဲ့ရသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ပီသမႈ၊ ႏုိင္ငံေရးသုခမိန္ဂုဏ္ေျမာက္မႈက အဲသလိုစြမ္းေဆာင္မႈ အသီးသီးရွိၾကတဲ့ ျပည္ခ်စ္ႏုိင္ငံေရးသမားႀကီးေတြကို ရွာေဖြေရြးျခယ္ စုစည္း ၿပီး ဦးေဆာင္ႏုိင္မႈစြမ္းရည္ပါပဲ။ လူတဦးရဲ႕ အတၱႀကီးမႈ အျမင္က်ဥ္းေျမာင္းမႈေတြေၾကာင့္ ဒီလုိ အရည္အခ်င္းေပါင္းစံုနဲ႔ ျပည့္၀တဲ့လူစုႀကီးတစုလံုးကို ေခါင္းေဆာင္သူပါ တပါတည္း ဆံုး႐ႈံသြား ရပံုဟာ အလြန္ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းလွပါတယ္။
ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ အၾကမ္းဖက္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္အစိုးရကိုအၾကမ္းဖက္ ၿပီးလက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ခဲ့တယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ တုိင္းျပည္ရဲ႕အနာဂတ္ေရး၊ ျပည္သူေတြနစ္နာ ဆံုး႐ႈံးမႈမျဖစ္ေရးအတြက္ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးတဲ့ ဒိုင္ယာေလာ့နည္းကို စနစ္တက်ျပင္ဆင္ၿပီး စိတ္ရွည္ လက္ရွည္အသံုးခ်ပါတယ္။ ေခတ္သစ္သမိုင္းမွာ အဂၤလိပ္အစိုးရနဲ႔ စားပြဲ၀ုိင္းထုိင္ၿပီး ေဆြး ေႏြးခဲ့တဲ့ ဦးေအာင္ဆန္းရဲ႕ ဒုိင္ယာေလာ့အစဥ္အလာဟာ အလြန္ႀကီးမားခဲ့ပါတယ္။ ပင္လံုစာ ခ်ဳပ္ဟာလဲ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တံတားခင္းေပး႐ံုုမက ဒီမိုကေရစီျပည္ေထာင္စုအတြက္လဲ အုပ္ျမစ္ခ်ေပးခဲ့ တာ မဟုတ္လား။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကိုလဲ ဒိုင္ယာေလာ့ေခၚ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးနည္းနဲ႔ပဲ ခ်ဳပ္ဆိုႏုိင္ခဲ့တာ မဟုတ္လား။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ တပ္မေတာ္ရဲ႕ဖခင္ပါ။ သူရဲ႕စစ္ေသနာပတိရာထူးကို ဘယ္ သူမွမ်က္ေစာင္းမထုိး၀ံ့၊ မထုိးႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီစစ္တပ္အာဏာကိုစြန္႔ၿပီး ဖဆပလ ဥကၠဠ အျဖစ္နဲ႔ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ “ႏုိင္ငံေရးလုပ္ခ်င္ရင္ စစ္တပ္ကထြက္”လို႔ လမ္းျပခဲ့တာဟာ အလြန္ႀကီးမား တဲ့၊ ေကာင္းျမတ္တဲ့ နမူနာ အစဥ္အလာႀကီးပါ။ အေျမာ္အျမင္ႀကီးပါေပတယ္လို႔ လူတုိင္းခ်ီးမြမ္း ရတာပါ။ ဖဆပလတြင္းမွာ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္တုန္းက ေရွာင္ေတာင္ေတာင္ လုပ္ခဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမား တခ်ဳိ႕က ၀င္ေမြေတာ့ ဖဆပလႀကီးအက္ေၾကာင္းေပၚခဲ့ပါတယ္။ ဒါကို ေစ့စပ္ဖို႔ “လက္၀ဲသမား လူငယ္ေတြ ညီညြတ္ဖို႔လိုတယ္”၊ “စားဖားေတြ ညီညြတ္တာမလိုခ်င္ဘူး”လို႔ ေႂကြးေၾကာ္လိုက္တာ နဲ႔တၿပိဳင္နက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕သမားနဲ႔တကြ တကိုယ္ေကာင္းအတၱ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြက အျမန္ရွင္းပစ္ဖို႔ႀကိဳးစားေတာ့တာပါပဲ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္နဲ႔တကြ ျပည္ခ်စ္ႏုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ၊ တည္ၾကည္ေျဖာင့္မတ္အတၱကင္းတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ က်ဆံုးသြား ခဲ့တာဟာ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္အထိ အဖတ္ဆည္လို႔ မရႏုိင္ေတာ့ပါလား။ လူငယ္မ်ဳိးဆက္သစ္ အဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ ႏုိင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ ေက်ာင္းသားသံဃာေတြကို တခုမက်န္ၿဖိဳဖ်က္ၿပီး ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးကိုသင္းကြပ္၊ ျမန္မာ့သမိုင္းကိုျပာခ်ေရေမ်ာ လုပ္တာကို က်ေနာ္တို႔သတိျပဳၿပီး ညီညြတ္မႈနဲ႔ ျပန္လည္အဖတ္ဆည္ရပါလိမ့္မယ္။ ႏုိင္ငံေရးအျမင္ကို အျမင္က်ဥ္းခဲ့တာေတြ၊ မညီညြတ္ခဲ့တာေတြကို သင္ခန္းစာယူၿပီး အခ်ိန္ျမန္ျမန္နဲ႔ျပင္ဆင္ၿပီး အျမင္က်ယ္ဖို႔၊ အေျမာ္အျမင္ ႀကီးဖို႔ ႀကဳိးစားၾကရပါလိမ့္မယ္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွာ ႏုိင္ငံေရးမဲ့ အာဏာရွင္စစ္ဖိနပ္ေအာက္က ျပည္သူတရပ္လံုး ကုန္းထ ခဲ့ၾကၿပီး၊ ႐ုန္းလက္စနဲ႔ဆက္မ႐ုန္း ရင္းေတာ့ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးအမိန္႔ရွိသလို ...
ခြင့္သာတုန္းမွ မ႐ုန္းခ်င္လ်င္ အ႐ႈံးႏွင့္ျပင္ရွိေသးေလလိမ့္လား၊
ခြင့္သာဆဲမွ မခဲခ်င္လ်င္ အလြဲႏွင့္ျပင္ရွိေသးေလလိမ့္လား၊
ခြင့္သာခိုက္မွ မလုိက္ခ်င္လ်င္ အမိုက္ႏွင့္ျပင္ရွိေလလိမ့္လား၊
နဲ႔ပဲေျပာလုိက္ရပါေတာ့မယ္။ အဲဒါကိုသာအလြတ္က်က္ထားၾက၊ ဂါထာလုိရြတ္ဖတ္ၾကပါစို႔။
အာဇာနည္ဗိမာန္ကို ျပည္သူစံုညီ၊ စိတ္ရွိလက္ရွိ၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အေလးျပဳႏုိင္ ၾကမယ့္ ေန႔တေန႔ကို ေရာက္ေအာင္မလုပ္ႏုိင္ရင္၊ ျပည္ပေရာက္ဗမာေတြလဲ ျပည္ပမွာပဲ ဗမာ မလုပ္ေတာ့ပဲ ဇာတ္ျမႇဳပ္လုိက္ၾကပါစို႔။
ကြယ္လြန္သူအာဇာနည္အေပါင္းကို အေလးျပဳလ်က္။
ေမာင္စြမ္းရည္
Labels: ေဆာင္းပါး
