(၁ဝ)နာရီေလာက္ကတည္းက အဝတ္အစားလဲၿပီး မိုးအတိတ္ကိုေစာင့္လ်က္ ရွိသည္။ မိုးကားမစဲႏိုင္။ သို႔ႏွင့္ စားပြဲတြင္ထိုင္ကာ အၿပီးမသတ္ေသးေသာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို စပ္ရင္း (၁၁)နာရီ ထိုးသြားေလၿပီ။ မိုးကား မတိတ္ေသးေပ။ ေနာက္ဆံုးတြင္ မိုးစဲလိမ့္မည္ မဟုတ္ဟု စိတ္ခ်လိုက္ၿပီး အေပၚအကႌ် ထပ္ဝတ္ကာ လမ္းမႀကီးသို႔ ထြက္ခဲ့သည္။ အဆင္သင့္ေတြ႕ေသာ ေဒါင္းတံဆိပ္ တာေမြ ဘတ္စ္ကားကို တက္စီးသည္။ ကားထဲတြင္ ၾကည့္ျမင္တိုင္မွ လိုက္ပါလာသည္ ထင္ရေသာ ေတာသား (၃)ေယာက္ႏွင့္ တ႐ုတ္မ ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရသည္။ ကားျပတင္းတံခါးမ်ားမွာ ပိတ္ထားသည္။ ခရီးသည္တို႔ကား တိတ္ဆိတ္စြာ လိုက္ပါလာၾကသည္။ အျပင္ဘက္တြင္ကား မိုးသည္ရြာလ်က္ပင္။ ႐ႊံ႕ဗြက္ခ်ိဳင့္ဝွမ္းတို႔ျဖင့္ ျပည့္ဝွမ္းေသာ ရန္ကုန္လမ္းကား စိုစြတ္လွသည္။ ကားသည္ သိမ္ႀကီးေစ်းတြင္ ေခတၱရပ္ၿပီး ဆက္လက္၍ တဟုန္တည္း ေမာင္းလာသည္။ ခရီးသည္ အဆင္းအတက္ သိပ္မရွိလွ။ သို႔ႏွင့္ စပတ္(ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္) လမ္းေရာက္လွ်င္ ကြၽႏု္ပ္သည္ ဆင္းလိုက္သည္။ ကြၽႏု္ပ္သည္ ဒါလဟိုဇီ (မဟာဗႏၶဳလ) လမ္းဘက္မွ စပတ္(ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္) လမ္းကို ျဖတ္ကူးလုိက္သည္။ လမ္ေဘးတြင္ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ားသည္ ဟိုတစ္စု၊ ဒီတစ္စု ရပ္လ်က္ရွိသည္။ ကားတစ္ခ်ိဳ႕ကား သြားလာလ်က္၊ မိုးကာဝတ္လ်က္ လူမ်ားသည္ သြားၾကလာၾကႏွင့္ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနသည္။ သူရိယတိုက္ ေရွ႕ အဝင္တံခါးမေပါက္ႀကီးတြင္ကား လူမ်ားသည္ရပ္ကာ အတြင္းသို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္၊ စကားေျပာလိုက္ႏွင့္ ေနၾကသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကား ႐ံုးဆင္းခ်ိန္မို႔ လူေတြ႐ႈပ္ေနတာ ထင္ပါရဲ႕ ဟုသာ သာမန္ ေအာက္ေမ့မိသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ အင္မတန္ အရိပ္အေျခကို မသိတတ္၊ မျမင္တတ္သူ ျဖစ္ေခ်သည္။ ခါတိုင္းကဲ့သ႔ုိပင္ ရဲရဲတင္းတင္း တံခါးေပါက္မွ အတြင္းသို႔ဝင္သြားသည္။ လမ္းကူးတြင္ကား လက္နက္ကိုင္စစ္သားမ်ား ေစာင့္ၾကပ္လ်က္ ရွိသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ခါတိုင္းလည္း ေစာင့္ေနက်ပဲဟု ထင္လိုက္မိသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ အတြင္းဝန္႐ံုးသို႔ သြားခဲလွေပသည္။ ညႇိဳးေလ်ာ့ေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ လံုခ်ည္အျပာ ဝတ္ထားေသာ စာေရးမႏွစ္ဦးသည္ သုတ္သုတ္သုတ္သုတ္ႏွင့္ ႐ံုးထဲမွ ထြက္လာသည္။ သို႔ႏွင့္ အလယ္ဆင္ဝင္ေအာက္ ကားဆိုက္သည့္ေနရာသို႔ ေရာက္လာသည္။ ခါတိုင္းလို ႐ံုးေစမ်ား၊ ခ်ာပရာစီမ်ား ရပ္ျပဳေနသည္ကို အလ်ဥ္းမေတြ႕ရ။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္၍ ေနသည္။ ဗိုလ္ထြန္းလွ အခန္းသို႔ တက္ရန္ေလွကား တစ္ထစ္ႏွစ္ထစ္ တက္မိၿပီးမွ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းလွသည္ကို စိတ္ထင့္သြား၍ ဗိုလ္ထြန္းလွ ေခတ ႐ံုးဆင္းခ်ိန္ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္သြားေနလိမ့္မည္ဟု ေတြးကာ မတက္ေတာ့ဘဲ ဆင္ဝင္ေအာက္ကို ျဖတ္သန္းကာ တစ္ဖက္ရွိ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္႐ံုးခန္းသို႔ လာခဲ့ေလသည္။ ေဇာ္ဂ်ီထံမွ အျပန္မွပဲ ဝင္ေတာ့မည္ေလ။ လႊတ္ေတာ္႐ံုး ဝင္ဝင္ခ်င္း သခင္ႏု၏ ႐ံုးခန္းတံခါးဝမွာ ပိတ္ထားသည္ ကိုေတြ႕ရသည္။ သကၠလတ္ခန္းဆီး အစိမ္းပုတ္ႀကီးမွာလည္း ဆြဲပိတ္၍ ထားသည္။ သခင္ႏု ႐ံုးခန္းကို ေက်ာ္၍ ေဇာ္ဂ်ီ၏အခန္းသို႔ ေရာက္ေလၿပီ။ သူ႕အခန္းမွာလည္း တံခါးပိတ္ထားၿပီး ခန္းဆီးအစိမ္းပုတ္ႀကီးသည္ ဆြဲ၍ေစ့ထားသည္ ႐ံုးေစသံုးေယာက္မွာ နံရံကိုမွီကာ ရပ္ေနၾကသည္။ ခါတိုင္းလို စကားေျပာမေနၾက။ သူတို႔သည္ ေငးမႈိင္ေတြေဝ၍ တစ္မ်ိဳးႀကီး ျဖစ္ေနသည္ဟု ေအာက္ေမ့လိုက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္က ငိုင္တိုင္တိုင္ေနေသာ ႐ံုးေစတစ္ဦအား 'ဦးသိန္းဟန္ရွိသလား'ဟု ေမးသည္။ 'ရွိပါတယ္ခင္ဗ်'ဟု ခပ္တိုးတိုးသာ ခပ္ေအးေအး ေျဖသည္။ သည္ေတာ့မွ မ်က္ႏွာပ်က္ေနေၾကာင္း အေသအခ်ာ သိလိုက္ေတာ့သည္။ စိတ္ထဲတြင္ကား မရွင္း။ တံခါးေစ့ထားသျဖင့္ အတြင္းသို႔ ႐ုတ္တရက္ မဝင္ေသးဘဲ ရပ္ကာ ႐ံုးေစဘက္သို႔ တဖန္လွည့္၍ သူ၏စားပြဲတြင္ ထိုင္ေနေသာ ေဇာ္ဂ်ီကိုေတြ႕မွ ထီးကိုေထာင္ၿပီး အတြင္းသို႕ ဝင္လုိက္သည္။ ႐ံုးခန္းကား တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လ်က္ ရွိသည္။ ေစ့ထားေသာ ျပတင္းတံခါးမွ ျပာစိမ္းစိမ္းမွန္ေရာင္သည္ ႐ိုက္ခတ္သျဖင့္ အခန္းသည္ စိမ္းျပာျပာ ျဖစ္ေနသည္။ အခန္းထိပ္ရွိ စားပြဲႀကီးတြင္ကား တိုင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ အႀကံေပးအရာရွိ ဝတ္လံု ဦးခ်စ္ထြန္းသည္ ေခါင္းငိုက္ကာ ေငးမိႈင္ေနလ်က္ ရွိသည္။ ေဇာ္ဂ်ီသည္ ကြၽန္ေတာ္ဝင္လာသည္ကို ျမင္ေသာအခါ ဆိတ္ဆိတ္ပင္ စကားမွ် မျမြက္ဟဘဲ ထိုင္ရန္ ကုလားထိုင္ကိုသာ လက္ျဖင့္ ၫႊန္ျပသည္။ သူသည္ ေငးငိုင္၍ ေနသည္။ အတန္ၾကာ တိတ္ဆိတ္လ်က္ရွိသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကား ခါတိုင္း လႈပ္ရွားဆူညံ၍ေနတတ္ေသာ အတြင္းဝန္မ်ား႐ံုးသည္ ဘာေၾကာင့္ ယခုလို အံု႔မိႈင္းရီေဝ၍ ေနသည္။ ဆိတ္ၿငိမ္၍ ေနသည္ကို အံ့ၾသလ်က္ရွိသည္။ အတန္ၾကာ ဆိတ္ေနရာမွ 'အားလံုးေတာ့ ဒုကၡျဖစ္ကုန္ၿပီ' ျဖစ္ကုန္ၿပီ'ဟု ေဇာ္ဂ်ီက တိုးတိုး ညည္းေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကား ဘာမွန္းမသိေသးသျဖင့္ ေၾကာင္ေနရာ သူက အကဲခတ္မိ၍ လက္ျပ၍ အျပင္သို႔ေခၚခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ 'လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားရေအာင္' မိုးတဖြဲဖြဲတြင္ ႐ံုးခန္းအျပင္ဘက္ ေျမနီလမ္းေဘးေပၚေရာက္မွ ကြၽန္ေတာ္ မေနႏိုင္၍ 'ဘာျဖစ္လို႔လဲဆရာ'ဟုေမးမိသည္။ 'မင္းမၾကားေသးဘူးလား'ဟု ေဇာ္ဂ်ီက အ့ံၾသေနသည္။ 'ဟင့္အင္း ကြၽန္ေတာ္ အခုပဲ ဘတ္စ္ကားကဆင္းၿပီး ႐ံုးကိုတန္းလာတာ' ဒီေတာ့မွ ေဇာ္ဂ်ီက ျဖစ္ပံုကို ေျပာျပသည္။ ျခေသၤ့တပ္ စစ္ယူနီေဖာင္းကို ဝတ္ဆင္ထားေသာ လက္နက္ကိုင္ လူ(၄)ေယာက္သည္ ကြၽန္ေတာ္ ျဖတ္လာခဲ့ေသာ အလယ္ဆင္ဝင္ေအာက္မွ တက္လာကာ ဦးေအာင္ဆန္း၏ ႐ံုးခန္းတြင္းသို႔ အတင္းတြန္းဝင္၍ အစည္းအေဝး ျပဳလုပ္လ်က္ရွိေသာ အမႈေဆာင္ဝန္ႀကီးမ်ားအား စတင္းဂန္းျဖင့္ ပစ္ခတ္ၾကၿပီး မည္သူမွ် ဖမ္းဆီးျခင္းမခံရဘဲ ဂ်စ္ကားျဖင့္ ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္သြားသည္။ ကြၽန္ေတာ္ မေရာက္မီ တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ခန္႔က ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ သည္သတင္းကို ၾကားေသာအခါ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္၍ သြားသည္။ အသားမ်ား တဆတ္ဆတ္တုန္၍ လာသည္။ အတြင္းဝန္႐ံုး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲတြင္ကား စာေရးစာခ်ီစေသာ ႐ံုးသားတို႔သည္ ညိႇဳးငယ္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ စားေသာက္၍ ေနၾကသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရသည္။ တျခားစားပြဲရွိ ႏိုင္ငံေရးရာ အတြင္းဝန္ ကိုေက်ာ္ျမင့္ကေလးက လွမ္း၍ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ သူသည္ ခပ္ေအးေအး၊ ခပ္ေထြေထြပင္ လက္ဖက္ရည္ကို ေသာက္ေနသည္။ 'အင္မတန္ ႏွေျမာဖို႔ေကာင္းတယ္ဗ်ာ' 'သိပ္ၿပီး ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ႀကံမႈပဲ' စသည္ျဖင့္ လူအခ်ိဳ႕သည္ ညည္းတြားလ်က္ ရွိၾကသည္။ ေဇာ္ဂ်ီက 'အမ်ိဳးသားပ်က္စီးျခင္း တစ္ရပ္ပဲ'ဟု တသသေျပာသည္။ ''ကြၽန္ေတာ္ ႐ံုးထဲဝင္လာေတာ့ လက္နက္ကိုင္ ပုလိပ္ေတြကို ေတြ႕တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ဝင္လာတာ မတားၾကပါဘူး။ ဆင္ဝင္ေအာက္အဝင္မွာေတာင္ အသိစာေရးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕သားပဲ၊ သူကလည္း ဘာမွမေျပာဘူး''။ ''လူေတြက မေျပာရက္ၾကဘူး''ဟု ေဇာ္ဂ်ီက ဆိုေလသည္။ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ေနၾကစဥ္ ခုတင္ပဲ ေဆး႐ံုမွ ျပန္လာေသာ ႐ံုးသားတစ္ဦးအပါး ကပ္လာ၍ 'ဘယ့္နဲ႔လဲ'ဟု ကြၽန္ေတာ္တို႔က ဝိုင္း၍ ေမးျမန္းၾကသည္။ သူက'မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြားႀကီးမွ တစ္ပါး အားလံုးဆံုးရွာၿပီ'ဟုေျပာသည္။ သူသည္ အသံတုန္ေန၍ မ်က္ႏွာမွာ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္ေနသည္။ 'ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေကာ' ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေကာ'ဟု တစ္ေယာက္က တိုးတိုးေမးသည္။ 'မ်က္ႏွာကို အဝတ္နဲ႔ဖံုးထားတယ္' ္'။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ၾကာၾကာ မေနႏိုင္ဘဲ ဂ်ဴဒါအီစကယ္ (သိမ္ျဖဴ)လမ္းတံခါးေပါက္မွ ေက်ာ္၍ အျပင္ဘက္လမ္းသို႔ ထြက္ခဲ့သည္။ မိုးသည္ တစိမ့္စိမ့္ရြာလ်က္ပင္ ရွိသည္။ လူတစ္အုပ္သည္ မိုးရြာထဲတြင္ ထီးေဆာင္း၍၊ တခ်ိဳ႕က ထီးမပါဘဲ၊ တခ်ိဳ႕က ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ ရပ္ကာ အတြင္းဝန္ ႐ံုးဘက္သို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနၾကသည္။ လူတစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ့္ လက္ေမာင္းကို ဆြဲကိုင္၍ 'ဒီမယ္ ခုနက ဝန္ႀကီးေတြ ေသနတ္ပစ္ခံရတယ္ ၾကားတယ္၊ ဟုတ္သလား ခင္ဗ်ာ'ဟု ေမးသည္။ သူကား အေၾကာင္းမ်ိဳးစံုကို သိခ်င္ေနေပလိမ့္မည္။ 'ဟုတ္ကဲ့'ဟူ၍သာ ေျဖၾကားၿပီးတစ္ဖက္သို႔ ျဖစ္ကူး၍ အသင့္ေတြ႕ရေသာ ေဒါင္းတံဆိပ္ကားကို တက္စီးလိုက္သည္။ ကားသည္ လမ္းမေတာ္သို႔ ေျပးလ်က္ရွိသည္။ ကားထဲတြင္ လူမနည္းလွေပ။ ခရီးသည္ အားလံုး မ်က္စိမ်က္ႏွာ မေကာင္းၾက။ ခပ္ရြယ္ရြယ္ မိန္းမပ်ိဳတစ္ဦးက 'ျဖစ္မွျဖစ္ရေလေနာ္၊ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလေနာ္'ဟု ျမည္တမ္းလ်က္ရွိသည္။ ေစ်းသည္ဟု ထင္ရေသာ ခပ္အိုအိုမိန္းမႀကီး ႏွစ္ေယာက္ကား 'ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အသက္ရွင္ပါေစေတာ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အသက္ရွင္ပါေစေတာ္' ဆုေတာင္း၍ ေနၾကသည္။ ယခုမွပင္ သိရေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္က ေမးျမန္းသည္ကို 'မေျပာၾကနဲ႔၊ မေျပာၾကနဲ႔' မေျပာၾကနဲ႔'ဟု အသာလက္ကုတ္၍ တီးတိုး တားျမစ္သည္။ သူတို႔လည္း မေျပာရက္ၾက။ သန္႔ျပန္႔စြာ ဝတ္စားထားေသာ တ႐ုတ္တစ္ဦးက 'အားကီး ရက္စက္တာပဲ'ဟု ကြၽန္ေတာ့္ဘက္သို႔ လွည့္၍ ေရရြတ္လ်က္ ရွိသည္။ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းနဲ႔ ဒ႐ိုင္ဘာလည္း ေတာက္ေခါက္လိုက္သည္။ သိမ္ႀကီးေစ်းသို႔ ေရာက္လာေသာအခါ လူသြားလူလာ ကင္းရွင္းေနၿပီး ေစ်းဆိုင္မ်ားမွာ ပိတ္ထားေလၿပီ။ သတင္းသည္ တမုဟုတ္ခ်င္း ပ်ံ႕ႏွံ႕၍ သြားေလၿပီ။ ေမာ္ေတာ္ကား၊ လန္ခ်ားတို႔ကား ခပ္ျမန္ျမန္ သြားလာၾကသည္။ ကားေပၚမွဆင္း၍ လမ္းထဲသို႔ ဝင္လာေသာအခါ အိမ္ဝတြင္ လူတို႔သည္ မိႈင္တိုင္တိုင္ႏွင့္ ရပ္ကာ ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရသည္။ လူတို႔သည္ အၿငိမ္မေနႏိုင္ၾက။ မိုးသည္ မစဲဘဲ ရြာလ်က္ပင္။ လူတို႔သည္ 'ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ၊ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ'ဟု တတြတ္တြတ္ ျမည္တမ္းရင္းပင္ ညေနေစာင္း လာေတာ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆံုးေၾကာင္းကား ညေန သတင္းစာမ်ားမွ ၾကားရေလၿပီ။ မည္သူ႕မ်က္ႏွာၾကည့္ၾကည့္ မ်က္ႏွာ ညိႇဳးငယ္ႏြမ္းလ်စြာႏွင့္။ လမ္းေပၚမွ စက္ျပင္ဆရာတစ္ဦး၏ မိန္းမပါးစပ္မွ 'က်ဳပ္တို႔ေတာ့ ထမင္းလည္း မခ်က္ေတာ့ဘူး။ စားခ်င္စိတ္လည္း မရွိေတာ့ပါဘူးရွင္' ဟူေသာ အသံသည္ သဲ့သဲ့မွ် ေပၚထြက္လာသည္။ ေနဝင္မီးၿငိမ္း အမိန္႔ ထုတ္ထားသျဖင့္ ညဥ့္ဦးသည္ တိတ္ဆိတ္ကာ ေမွာင္လွသည္။ အိမ္သားမ်ားဆံုတိုင္း ညေနခင္းက အေၾကာင္းကိုသာ ေျပာၾကသည္။ ႐ိႈက္သံ၊ တမ္းတသံ၊ ညဥ္းညဴသံ၊ တသသံ။ တိတ္ဆိတ္ေမွာင္မည္းသျဖင့္ ေစာေစာ အိပ္ရာဝင္ၾကေသာ္လည္း အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ၾက။ ေန႔ခင္းကဟာ အိပ္မက္ပဲ ျဖစ္ၾကပါေစေတာ့ဟု မိန္းမမ်ား ဆုေတာင္းၾကသည္။ ညဥ့္နက္ေသာ္လည္း ေခ်ာင္းဟန္႔သံ၊ လူးလြန္႔သံတို႔သည္ ဆက္၍ေနသည္။ ရွဲခနဲမီးျခစ္၍ ေနာက္ေဖး ထၾကျပန္သည္။ တစ္ေရးႏိုးတိုင္း သတိရလ်က္ ရွိသည္။ မၾကာခဏ အိပ္မက္ၿပီး ႏိုးသည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ တေအာက္ေမ့ေမ့၊ တသသႏွင့္ ထိုညကို လြန္ေျမာက္ရေလသည္။
ဒဂုန္တာရာ
